എന്റെ അടിത്തട്ടിലെ വേവ് നിങ്ങളറിയുന്നുണ്ടോ ,

എന്നിലേയ്ക്ക് കൂപ്പുകുത്തിയ ബാല്യങ്ങൾക്കതറിയാം ,

ഇന്ന് പായൽ മൂടിയ നിശ്ചലത .

ആകാശം കാണാനാവാത്ത ദൈന്യം .

ഒരിക്കലല്ല, പലവട്ടം.
പുലർകാലത്തിന്റെ അകമ്പടിയോടെ
തുടിച്ചു പാടിയ തരുണികൾ .

ഒരു പുടവയെന്നപോലെ എന്നെയവർ
വാരിയണിഞ്ഞിരുന്നു . 

തൂവിതെറിപ്പിച്ചിരുന്നു . 

കൽപ്പടവിലിരുന്നവർ പൂ ചൂടിയിരുന്നു. 

ഈ കരിഞ്ഞ വേനലിൽ
ഉണങ്ങിയ ചെമ്പകപൂക്കളെന്റെ മാറിൽ 
പായലിൽ വിശ്രമിക്കുന്നു. 

പ്രതീക്ഷയുടെ ഓളങ്ങളില്ല .

കാറ്റിന് പോലും ചലനം മറന്നത് പോലെ....

ഇനിയമ്മേ ...
മാറ് പിളർന്നെന്നിലെ അവശേഷിച്ച നീരും
നിന്നിലേയ്ക്ക് ഊറ്റുക .
ഒരിയ്ക്കലൊരു മഴയായെങ്കിലും പെയ്യാലോ....!!!